Eén ieder is hier vandaag aanwezig, met zijn eigen verdriet, gedachten en herinnering aan Alex. Graag zou ik met u, onze herinneringen aan Alex delen.
Het begon in het jaar 1966! Het jaar dat Beatrix en Claus trouwden, en waar The Beatles hun hit Yellow Submarine uitbrachten. Maar het was vooral ook het jaar waarin, in de gemeente Ten Boer een zoon werd geboren genaamd; Alex Dinardus Mantingh.
Alex was een mooi, rustig kind. Hij at goed en groeide als kool. Alex had zelf bij een aantal foto’s uit die tijd, dat hij als baby pap gevoerd kreeg, een verhaal verzonnen waar hij mijn moeder soms mee plaagde. Namelijk op elke foto brengt mijn moeder de lepel eerst naar haar mond in plaats van naar hem, dit doet ze om de temperatuur te voelen. Maar Alex beweerde dan dat ze altijd meer dan de helft er zelf af at, en hij dus vreselijk tekort gekomen was. En volgens Alex kon je dat nog steeds aan hem zien! Alex kon erg genieten van een beetje geinen, hij had veel humor.
Rond zijn vierde jaar verhuisden zijn ouders naar Ter Apelkanaal, alwaar zijn vader een autogarage opende. Het spuiten van auto's zoals later in zijn leven heeft hij dus niet van een vreemde. Het was ook hier dat hij voor het eerst naar school ging. Alles ging goed met Alex, hij was een vrolijk en sociaal kind. Tot de dag dat hij voor het eerst naar een nieuwe klas moest met een andere leraar. Tot die tijd was hij alleen maar juffrouwen gewent, en nu zou hij voor het eerst een meester krijgen. Samen met een vriendje hadden ze besloten dit niet te accepteren, en zijn vlak voor schooltijd het akkerland achter de school ingelopen.
Uiteindelijk kreeg Ruud van het hoofd van de school de opdracht om zijn kleinere broertje uit de velden te gaan halen. Deze actie van Alex haalde niet veel uit, hij moest het uiteindelijk toch met die meester doen.
Het was ook in deze periode dat Alex begon te slaapwandelen. Zo werd zijn moeder op een gegeven moment midden in de nacht wakker van hem, en vroeg hem wat hij beneden in de meterkast deed. Hij antwoordde dat hij zijn rolschaatsen zocht om naar school toe gaan.
Maar hij presteerde het nog mooier. Op een avond zitten vader en moeder met visite gezellig beneden te kaarten toen Alex naar beneden kwam en zonder iets te zeggen de tafel opruimde, het tafelkleed uitklopte, en op tafel kroop met het kleed over zich heen en verder ging slapen. Iedereen zat het sprakeloos aan te zien.
In verband met het werk van vader, verhuisde het hele gezin in 1978 naar Castricum. Het eerste wat Alex opviel was hoe men hier afscheid van elkaar nam. Ze zeiden namelijk allemaal Doei! Dat klonk in zijn optiek erg vrouwelijk. Samen met zijn zus had hij besloten om dit nooit te gaan zeggen. Deze belofte heeft hooguit twee weken geduurd. Uiteindelijk paste Alex zich vrij snel aan en ontdekte met wat klasgenootjes de duinen en de bossen. Het was toen al duidelijk dat Alex erg van rust, en de natuur hield.
Alex was een rustige jongen die heel sociaal was. Zeker geen ruzie zoeker.
Na de lagere school ging Alex naar de lagere tuinbouw school, en vervolgens naar de lagere bosbouw school in Velp. Dit was het moment dat Alex voor het eerst op zichzelf ging wonen. Hoewel!! Hij woonde op zolder bij een hospita.
Na een aantal jaar besloot hij een omslag in zijn studie te maken en ging in de zorgsector studeren en werken. Hij ging op het terrein van Duin en Bosch werken en leren. Samen met zijn zus, die ook werkzaam was op Duin en Bosch, ging hij in de personeelsflat op het terrein wonen. Hij woonde daar met medestudenten en werknemers. Er was altijd wat te doen. En vooral was er veel gezelligheid en lol. De gangfeesten waren dan ook niet te tellen. Maar ook in deze periode kwam het slaapwandelen aan de orde. Op een nacht is hij in zijn slaap, in alleen zijn onderbroek naar de kelder van de flat gelopen. Zonder zijn bril. Eenmaal daar is hij uiteindelijk omdat hij het koud kreeg wakker geworden. Toen hij eenmaal tot het besef kwam waar hij was, had hij een probleem. Je kon namelijk vanuit de zusterflat wel zonder sleutel in de kelder komen, maar je kon niet zonder sleutel de flat weer inkomen. Het was midden in de nacht, niemand zou hem horen als hij zou roepen. Er zat niets anders op dan in zijn onderbroek naar buiten te gaan. Eenmaal buiten heeft hij geprobeerd met steentjes tegen de ramen te gooien, flatgenoten wakker te maken. Toen dit niet lukte, is hij in zijn onderbroek naar de portier van het terrein gelopen. Deze zat aan de overkant. De portier die dienst had, had al een tijd naar Alex zitten kijken tijdens het gooien en twijfelde dan ook zeker aan zijn psychisch welzijn. Vooral ook nog omdat hij zonder bril niets zag en dus nogal klungelig overkwam. Uiteindelijk na lang praten heeft de portier hem de flat binnengelaten. Deze nacht is Alex lang bijgebleven, en waarschijnlijk de portier ook.
Toen bleek dat Alex de psychiatrie toch te heftig vond is hij tijdelijk op jeugd herberg Koningsbosch gaan werken. Hier was hij goed in zijn element. Hij ontmoette veel mensen en er was veel gezelligheid. Elke vrijdag speelde er een bandje waar wat vrienden en zijn broer Ruud in speelde. Er kwam altijd veel publiek op af. Niet alleen gasten maar ook mensen uit de buurt, flatbewoners en mijn broer Albert en ik. Alex was altijd bereid om de band vocaal te ondersteunen, wat hij niet onverdienstelijk deed. Er is zelfs nog een bandopname waarbij Alex de bas speelt. Hij bleek helaas geen natuurtalent. Maar muziek was wel degelijk een passie van hem. Hij was zeer veelzijdig in zijn muzieksmaak.
Dit was ook de periode dat hij voor het eerst met zijn broer plus wat vrienden op vakantie gaat. In Portugal is hij samen met zijn broer en twee vrienden de binnenlanden gaan bezichtigen. Op een gegeven moment moesten ze met de auto tussen rotsen/bergen doorrijden. Ruud vroeg Alex of er genoeg ruimte was om de auto er tussen door te krijgen. Volgens Alex was dit geen probleem, hij was alleen even de ruimte van de buitenspiegels vergeten, met alle gevolgen van dien.
Alex had intussen de personeelsflat verlaten en is bij een aantal vrienden in huis gaan wonen. Na uiteindelijk een aantal jaren, gaat Alex toch weer in de planten werken. Hij verhuisde samen met broer Albert naar de dorpsstraat, en ontdekte al snel café Voem Voem. In deze kroeg kwamen meerdere talenten van hem naar voren, zowel voor als achter de bar. Met zijn humor en vriendelijke omgang wist hij de klanten te vermaken. Sommige klanten en personeel zijn goede vrienden geworden. Ook als toiletjuffrouw deed hij het niet onverdienstelijk. Aan het eind van een werkavond moest de bar schoon gemaakt worden. Dus ook de toiletten. Zoals wel vaker bleven er wat mensen na sluitingstijd zitten aan de bar, waaronder ik ook op een avond. Alex was begonnen met opruimen, en zou de toiletten gaan doen. Deze toiletten galmden nogal. Tijdens het poetsen van de toiletten begon Alex te zingen, en hij zong een heel special liedje, namelijk;
Dit is mijn leven, geluk en verdriet
Het werd me gegeven, maar ik wilde het niet
De hele bar lag dubbel van het lachen, maar Alex zong stug door.
Het was ook in de Voem Voem dat hij zijn ware liefde Willemijn ontmoette. Met haar is hij een nieuwe weg ingeslagen. Ze zijn gaan samenwonen en Alex kreeg een andere baan. Namelijk hij ging in de spuiterij van autobedrijf Kleverlaan in Limmen werken.
Samen met Willemijn kreeg hij begin dit jaar een huisje toegewezen, die ze samen helemaal naar hun smaak hebben ingericht en opgeknapt. Ook werd er een volkstuintje gehuurd, waar ze uren samen met de vader van Willemijn doorbrachten.
Samen hadden Alex en Willemijn nog zoveel dromen en plannen voor de toekomst, maar helaas heeft het lot anders voor hun bepaald, en werd Alex vroegtijdig uit het leven weggenomen.
Alex, je was en bent een kanjer, we zullen je vreselijk missen.
Maar weet dat je in onze harten altijd verder zult leven!
Rust zacht broertje, we houden van jou!
Lieve Mensen,
Over doden niets dan goed, wordt wel eens gezegd, maar nu we hier zo bij Alex zijn, kun je je nauwelijks iets anders voorstellen.
Iedereen die de afgelopen week het verschrikkelijke nieuws hoorde, kan alleen maar positieve dingen over hem zeggen.
Hij was meestal positief, geïnteresseerd in mensen, gek op muziek, gek op het leven, gangmaker en humorist. Maar ook heerlijk negatief over zaken zoals Ajax, het Nederlands elftal en diverse wereldproblemen.
Maar Alex was vooral een persoon waar geen kwaad inzat en die heel veel rondjes gaf.
Ja, allemaal hebben we onze herinneringen aan Alex, terwijl we eigenlijk nog niet eens beseffen dat het al herinneringen zijn.
We trokken veel samen met Alex op zoals verjaardagen, oud & nieuw, Indian summer festival en heerlijke zomerdagen aan het strand van Castricum met een kouwe kletser en een rokertje.
We herinneren ons bijvoorbeeld de altijd gezellige zondagmiddag in de Voem Voem. Met Theo achter de bar, tappend en plaatjes draaiend, en aan de andere kant mensen zoals Albert, Joost, Cas, Perry, Stefan, Ruud, Ans en natuurlijk Alex.
Op zondag in de Voem werd er altijd gekaart, gedobbeld en andere spelletjes gespeeld, muzieknummers werden aangevraagd, gesprekken die nergens over gingen werden gevoerd, er werden discussies gehouden die nergens toe zouden leiden. Kortom altijd een hele gezellige dag.
Alex kon ons altijd aan het lachen maken. Ergens diep in hem zat zelfs een danser verborgen "en naar links, en omhoog, en naar rechts" waren de woorden die samen gingen met een aparte manier van bewegen, je zou het dansen kunnen noemen.
Alle muziek, waar hij gek op was, en die we in de toekomst natuurlijk nog veel zullen horen, zal ons nog vaak aan hem doen denken, Pink Floyd, Beatles, the Corrs, Marillion, maar ook Alcazer... met "en naar links, en omhoog, en naar rechts"
Al zijn vrienden uit de Voem Voem en later de Stiefel hebben dit gebaartje de laatste dagen alweer vaak gedaan en zullen dat ook nog vaak doen.
In 2005 ging de Voem dicht en de meeste van ons zochten hun toevlucht in de Stiefel zo ook Alex, in de Voem had hij Willemijn leren kennen en na verloop van tijd werden ze stapelverliefd op elkaar.
Ze gingen samen wonen en ze hadden sinds februari een prachtig huisje in Castricum.
In deze tijd ging hij en ook de rest van ons minder vaak naar de Stiefel. Alex bleef vaker lekker thuis met Willemijn, heerlijk burgerlijk.
Maar nog regelmatig spraken we met Alex en Willemijn af, om gezellig naar de Stiefel te gaan, en dan was het altijd super gezellig!
Onvoorstelbaar dat we Alex daar nooit meer bij zullen hebben, maar we zullen hem nooit vergeten en samen met Willemijn gaan we door met leven, zoals Alex het gewild zou hebben, lol maken en genieten.
Eén ding nog: Zijn T-shirt met de tekst voorop "Ik kom hier nooit meer" en achterop "Tot morgen". Dat laatste gaat helaas niet meer op.
Wij hebben altijd van je aanwezigheid genoten en dat zal niemand ooit vergeten.
Alex rust in vrede...
Ons boerderijtje ergens in de duinen. Het sneeuwt buiten en alles is wit en koud. Maar wij zijn warm binnen. Jij zit bij de open haard een boek te lezen en ik sta in de keuken iets lekkers voor je te maken. Buiten in de stal staan alle dieren warm bij elkaar en binnen speelt Storm met jonge poesjes.
Dat was één van onze vele dromen. We hadden zoveel dromen en fantasieën en allemaal gingen ze anders. Het enige wat ze allemaal gemeen hadden was dat we er altijd samen waren.
We wisten natuurlijk al dat het nooit waar kon zijn, maar toch had ik liever nog even verder met je gedroomd...
Ik mis je zo liefie en ik zal je nog veel meer missen bij alles wat ik doe. Er zijn nog zoveel dingen die ik tegen je had willen zeggen en ik had je zo graag nog vast gehouden.
Ik hoop dat je alvast naar ons boerderijtje bent... ik hoop dat je daar op me wacht en dat we dan samen al onze dromen waar kunnen maken.
Tot zo liefste liefie
Ik hou heelergboelveel van je...
En niet vergeten hè.. ik moet altijd bij je...